Ta chołodna nicz trawnewa perszyj raz
Zihriwała tym doszczem chołodnym nas...
A z nebes woda, jak bida.
Ciłuwała ja twojich oczej błakyt'.
Znała, szczo u twojich żyłach krow ne spyt'.
Pyła hrisznyj sik aż do dna.

Ja ne wynen, szczo miż nas – stina...
Ja ne wynen, szczo ty – ne moja...
Ta dusza sama striłoju rwet'sja
W nebesa!

Pryspiw:
Ja zhoraju, bo kochaju!
Twojich ust i twojich ruk
Ja łjubłju tepło.
Ja zhoraju, bo kochaju!
I kochannja toj wohoń
Rozpaływ chołodnyj doszcz
Nam na zło.

Ty powir, szczo w tim ne je moja wyna,
Szczo skazaty słowo "ni" ja ne zmohła.
A teper łjubłju, Boże mij!
U hrichu tebe ja z inszoju diłju.
Tak rewnuju, płaczu, wse odno łjubłju!
W serci stohne bil... Ty – ne mij!

Zymnyj doszcz na kosach ciłuwaw,
Tepłym słowom duszu obhortaw.
Ty – krasywa wilna ptacha,
Ałe ne moja.

Pryspiw