Witer w kosy zaplitaje
Tyszu, zori i wołoszky,
Sywym pat'okom stikaje
I rubinom czerwonije...

Witer z traw znimaje skalpy,
Hory skyrt, nenacze Alpy –
Ja odyn iz makom nacze,
Win poranenyj i płacze

Pryspiw:
Herojin – dywnyj ptach
Switłotiń na wustach

Jich tut sotni – hordo zorjat',
Wsi porizani nożamy:
"Kyń nas, my pomremo!" – moljat',
Perew’jażu ż chocz byntamy.

W abstynencijach switanku
Nicz surmyt' na bożim ganku:
Siri wsi w chłamydach huru –
Tut posijaw chtos' kulturu

Pryspiw (2)

Jak fakir, nad namy lito
I w rubinowij oprawi,
Pered nym, mow zmiji, kwity
Obplitajut' swit beztjamnyj...

Zaczarowane tym dijstwom,
Nebo zabrudnyłos' switłom
Maky-maky-maky pomyrały
W otruti ranńoji zahrawy

Pryspiw (2)