Ja ne budu niczoho odjahaty,
Ja wychodżu na wułycju hołyj.
Meni je pro szczo tobi rozkazaty,
Możływo ty poczujesz chocz odne moje słowo.

Koły ty dywyszsja w oczi zasranciw,
Szczo jibut' tobi mizky kożnoho dnja.
Zasyrajut' cej swit swojeju brechneju,
Nabyrajuczy w sebe po horło łajna.

Pryspiw:
Ja ne choczu buty jak wony.
Ja ne choczu prokydatysja w łajni.
Ja ne choczu buty jak wony.
Ja ne choczu prokydatysja w łajni.

Wiczna probłema toho chto chocze
Chocz jakos' zminyty cej jobanyj swit –
Pyky tupi, szczo stojat' na dorozi,
Hrebut' wse pid sebe, hrebut' wse sobi.

Łamajut', rujnujut', ałe ne budujut'.
Niczoho ne robljat', pyzdjat', krytykujut'.
Wiczna probłema w jichnich hrichach,
Ja wychodżu na wułycju z nożem u rukach.

Pryspiw

Żałjuzi, wikna, dweri, zamky.
Styskajut' tiło, styskajut' dumky.
Nemaje majbutńoho, je łysze sny,
Wony prosjat' powitrja i bahato wody.

Wiczna probłema toho, chto chocze
Chocz jakos' zwilnyty swoji dumky –
Tupi pydarasy, szczo sydjat' za stołamy,
Bez nas wyriszujut' kudy nam ity!

Pryspiw