Chom ty, kalynonko, ta y pochylylasya?
Chom vy, matusya, ta y zazurylysya?
Chom Sonce v nebi ta y pochornilo?
Chom bosyi stoyu, sorochka bila?
Maro, babusya Mareno,
Chornaya chustyna, uklin tobi nyc'!
Ty, syva, poviday, skazy meni, mudra –
Chy slavno ya byvsya, chy chesno ya zyv?
Bez mecha ta nadiyi,
Bez pisen ta Bohiv,
Chy za son, chy za mriyu,
Yak ya byvsya, yak zyv?
Chy ne zradyv ya Rodu,
Chy im’ya ne zhanbyv?
Chy pohlyanuty zmozu
U svitli ochi Bohiv?
Maro, vse vidayesh-znayesh,
Skazy, shcho sylnishe – chy pravda, chy strach?
Chy byty poklony, chy bytys' do skonu,
Za sriblo v rukach chy za svitlo v sercyach?
Bez mecha ta nadiyi,
Bez pisen ta Bohiv,
Proty chornoyi syly,
Za ditey ta bat'kiv!
Chy ne marna ta bytva,
Chy potribna ta chest'?
De toy son, de ta mriya,
Rozkazy meni, Smert'!
"Davno te bulo. Bylysya voyin slavnyi
Ta chornyi zmiy, shcho sto holiv mav.
Yak toy lycar odnu holovu zruba,
U toho zmiya dvi vyrosta.
Choho z ty, synku, dushu viddav voroham,
Pro nych spivav, do nych promovlyav?
Za shcho z byvsya, shcho vyrostyv, zbuduvav?
Shcho zalyshyv po sobi synam?"
Maro, pusty mne, Maro!
Do svitloho Soncya, svoyeyi zemli!
Zvedu ya palaty iz chystoyi Pravdy
Dlya nashoho Rodu ta svitlych Bohiv!
Bez mecha ta nadiyi,
Bez pisen ta Bohiv,
B'yut'sya voyiny bili
Proty nelyudiv zlych!
A za shcho vony b’yut'sya,
Ta y ne znayut' sami.
Oy radiyut', smiyut'sya
Chuzynec'ki bohy!