Zyv ta buv sobi kozak-zirvyholova.
Ta spodobalas' yomu zinka druhova.

Niby y dosi i ne zyv, vidshukav travu –
Popry Boha zvorozyv zinku druhovu.

Dovelys' ity na Sich pid choruhvamy.
Ta ne z nym buly v tu nich zinka druhova.

Sumno shabelky dzvenyat', pyl ta zharyshche.
Idut' na vorozu rat' dva tovarysha.

Vtrychi bilshe vorohiv. Druh znesylenyi.
Prolunalo pomiz hir: "Proshchay, mylaya!"

Kozak konyka obnyav, b’ye popruhoyu.
Kulyu na sebe pryinyav, yaka druhovi.

Povertalysya na Sich pid choruhvamy.
Hirko plakala v tu nich zinka druhova.