Koly ya shche buv malenkyi, i hory buly vysoki,
I hore bulo daleko, i riky buly hlyboki,
Svit buv dyvnym sadom meni, de troyandy i solov’yi.
I ya zapytav u mamy: yak zyt' z chystymy rukamy,

Ne vstyh ishche zapytaty, a ruky buly vze v plyamach
I z zachom ya dyvyvsya na lodoni svoyi.

Ya bachyv son: ves' svit obiyma zolota pelena
I dobre vse... Prokynuvsya – a tut – sokyra Peruna...
A doshch pere, a smert' bere svoyich ditey,
Ide viyna, horyt' stina, i dolyna z samoho dna

I dytyna...

Koly ya shche buv malenkyi, to mriyav ya maty kryla
I shchob kryla buly chymalenki, shchob po svitu mene nosyly,
Shchob mih ya zletity u nebo y shyryaty miz soncya i zir
Teper shcho chotiv, te mayu, ye v mene omriyani kryla,

Ale taki velyki, shcho pidnyaty yich vze ne syla.
Ya yich po zemli volochu, vze proter oti kryla do dir.

O de ty ye, dytynstva moho zolota storona
De shche ne b’ye nikoho pomiz ochey sokyra Peruna...