Na dvanadcyatu nich vin ne vynis tortur i zahynuv.
Na vysoke cholo opustylas' hlybokaya tin.
A na stinach kryvava rosa chervonila, mov ketyah kalyny

Yoho tilo zakynuly v riv pid mis'koyu stinoyu,
Yoho mech zairzaviv, i hralys' nym dity mali...
I padalo lystya, i lystya zhribaly i kydaly v yamu dlya hnoyu,
I stelyvsya tuman, nache podych ciyeyi zemli.

I nichto ne chekav nichoho v cyu prokurenu osin.
I lyshe podorozniy, shcho na berezi richky stoyav,
Pidnyav holovu i pobachyv nad temnym zasmuchenym lisom
Vidblysk novych, dalekych, ishche nevidomych zahrav.