Pobud' zi mnoyu poky soncya
Zaryny plynut' kray neba
I viterec' loskoche lystya
Na sonnych i sumnych derevach.
Chay tvoyi ochi skazut' te,
Shcho vusta zmovchaly,
Te, shcho sercya krychat':

Ty moya! Ty teper moya!
Kryhoviyi niznych ochey morya.
Ty teper moya! Ty teper moya!
V tychu nich spivatymu ya...

Dozvol meni banalnist' fraz
Neopalenych ironiyeyu.
Dozvol meni chocha by raz
Tebe znovu narekty svoyeyu.
Dozvol ocham hority tym,
Chym dusha palaye,
Tym, chym usta tremtyat':

Ty moya! Ty teper moya!
V hlybyni ochey potopayu ya,
V hlybyni ochey, plomeni nochey
Tini inshych dniv dohoryat'...

Pobud' zi mnoyu poky zori
Perlynaly vse nebo vkryly
I poky syvyi misyac' plystyme
Do svitanku neboschylom.
A zori v tim dyvi,
Shcho hryane, nache zlyva,
Ochi nizni i shchaslyvi.

Ty moya! Ty teper moya!
V hlybyni ochey potopayu ya,
V hlybyni ochey, plomeni nochey
Tini inshych dniv dohoryat'...