Dolya plakala y smiyalas',
Yak mohla tak spodivalas'.
A dusha sobi litala,
De chotila – tam buvala.
Sny zyly sami po sobi,
Chorno-bili y kolorovi.
Ne sydily na porozi,
Ne blukaly po dorozi.
Vse prochodylo y mynalo,
Shchastya des' moye blukalo
Rik za rokom, den za dnem
Za stinnym kalendarem.
Smutok, bil, pechal – u nebo.
Dyvno zahadkovyi rebus
Rozhadaty na spromihsya.
Vpav i bilshe ne pidvivsya.
Niby vmer i niby dychav.
Stalo duze, duze tycho.
V moyich hrudyach – yak stina,
Bila i hlucha zyma.
A zalyu ne bulo zovsim,
Tilky shkoda, shcho ne osin,
Vze ciluye moyu pisnyu
Trochy schyblenu i hrishnu.
Podych vze zabutych rokiv
Perekreslyv mertvyi spokiy.
I zabuvshy slovo hrich,
Ya taky pidvivsya z nih...
Dolya znovu posmichnulas'.
Nenadovho rozmynulys'.
Dvi dorohy – tvoya y moya,
Vse na sviti – Boza volya.