Mozlyvo, mene pochovayut' na tiy ze hori,
De sto nevidomych strilciv bulo v zemlyu zaryto,
De chorna bereza i bili slozyny na niy
I syaye voloshkamy v step nepobachene zyto.

De lito brede po sterni, yak poranenyi vovk,
De osin skradayet'sya lysom bezzalno pochmura,
De nebo – ne bilshe, niz vyrvanyi z neba shmatok,
A dali – zazura, zazura, zazura, zazura...

Pryspiv:
Shchob ne znaty, chy shche chto zaplache
Na mohyli chorniy na moyiy
Ta skazaty vnukovi: "Yunache,
Vyp’yut' hrabari za upokiy".

Ya vpevnenyi: panna napyshe lysta pro pechal,
Pro temne zyttya i pro svitlu lyubov volocyuhy,
Ya vpevnenyi: panna napyshe lysta pro pechal,
A dali – zazura, zazura, zazura, zazura...

Pryspiv:
I ne znaty, chy shche chto zaplache
Na mohyli chorniy na moyiy
Ta v odnomu vpevnenyi, odnache –
Vyp’yut' hrabari za upokiy.