Temniye v ochach, chtos' chovaye Berettu,
A ty vyishov z domu kupyty hazetu.
Ves' prostir i chas zupynylys' navkolo,
Kartyny z zyttya probihayut' po kolu.

Ne v tomu misci, ne v toy chas,
V svyncyu nemaye sensu...
Vodiy shvydkoyi tysne haz,
Ta zupynylos' serce.

A shche chvylynu tomu buly yakis' plany:
Vidvidaty kochanku, podzvonyty mami...
Ty navit' ne vstyh dopalyt' syharetu,
Lezysh, rozumiyesh vsyu banalnist' syuzetu.

Ne v tomu misci, ne v toy chas,
V svyncyu nemaye sensu...
Vodiy shvydkoyi tysne haz,
Ta zupynylos' serce.

I tak inodi myt' za myttyu, kulya za kuleyu,
Letyat' do tebe vazki metalevi zhustky sliv,
Nenache postrilom rozryvayuchy vranishnyu svitankovu tyshu,
V yakiy ty perebuvav do c'oho.
A ty bachysh yich i navit' ne namahayeshsya uchylytysya – vse odno marno – brechnya.
Yedyne, shcho chochet'sya, – ce zahlyanuty yim v samyi centr,
Prochytaty yich miz ryadkiv, ale zapizno:
Vony vze deformuyut'sya ob tkanyny tvoho tila,
Vrazayuchy vse na svoyemu shlyachu.
I ty rozumiyesh, shcho istyna – ta z sama kulya
Na storoni toho, chto skorystayet'sya neyu pershyi.
A kulya – istyna, taka z prosta i nevidvorotna.