Za rokom rik roste tvoya tyurma,
za rokom rik pidmur’ya v zemlyu hruzne,
i za tvoyim zalinnyam zaskoruzlym,
za bezholiv’yam – prosvitku nema.

Zyvesh – i zdy. Narodzuysya – i zdy.
Zdy – pered skonom. Zdy – u domovyni.
Ne nazyray – lita zbihayut' zhinni
bez cyatky neba y kuchlyka vody.

Zvirom vyty, horilku pyty – i ne charkoyu, postavcem,
i dobi pidstavlyaty spyte virnopiddanoho lyce.
I ne ryumsaty na poriddya, koly tviy haydamac'kyi rid
rizut' lynvamy na obiddya kilka sot bozevilnych lit.

Za rokom rik roste tvoya tyurma,
za rokom rik pidmur’ya v zemlyu hruzne,
i za tvoyim zalinnyam zaskoruzlym,
za bezholiv’yam – prosvitku nema.

I ne beshtaty, pane-brate, a trymatysya na zemli!
Neyu b do pechinok propachnuty, v grunt vhruzayuchy po kolina.
A shchob zvyknuty – ostudyty, zakropyty u kryk, u krov,
zaperishchyt' vyshnevym vittyam vikom vykradenu lyubov.
I z ordoyu pid dyki halasy proreshechuvatys' hrobamy,
raz zene nas nenatlya skazu po rokach, po vikach, po horbach!