Vidkryyesh moyu knyhu, pohlyan na ci malyunky...
V nych viddzerkalyuyut'sya tymchasovi vizerunky.
Vpadesh u fayni barvy i vidnaydesh sviy kolir.
Zhaday yim nashi ti roky, vony z i tvoyi.
A znayesh, ne chovay svoyu starist'!
Yak kazav miy znayomyi: "vse pereyde v radist' – shlyach u nebo..."

Yak hadayesh, skilky shche nam chekaty?
Skilky ci niyaky tila budut' nas ihnoruvaty,
Lazaty, svoyi mozoli nayidaty?
Moze ty meni pidkazesh, miy krovnyi brate?
– A znayesh, ranishe ya tebe vze bachyv,
Tebe ruynuvaly, a ty usim probachyv.
– Tak, povidav ya pryhod...
– A yak ze tebe zvut'?
– Ukrayins'kyi narod.

Pryspiv:
Chey, ty zablukav! Ty! Chey! Ranishe zirky buly vyshchymy!
Vyshchymy... Vidiydy vid mene!

Koly meni sumno i slozy vze blyz'ko,
Koly opuskayusya, padayu nyz'ko,
Koly vze nemaye ni syl, ni nadiyi,
Tak samo yak ty – ya vmyraty ne vmiyu.
Yak ya kazav ranishe, ya tebe vze bachyv.
Tebe ruynuvaly, a ty usim probachyv.
Tak, my zakryyem vsim nikchemam rot –
Ce hovoryt' miy narod!