Ya bachyla svitlo blyz'ke i daleke vodnochas,
izdaleku holos tychenko skazav meni Slovo.
Niznist' do niznosti, tilo do tila, lyubov do lyubovi,
vichnist' do vichnosti – znovu i znovu.

I chuty, yak dychaye chas rytmichno, nespishno,
spohlyadaye vin nas, yoho ochi sklyani ta bezvodni.
Prostyahny meni u vikno svoyu yahodu, vyshne,
pryamo v kimnatu, z nichnoyi bezodni.

Dyvlyus' na ikony i bachu ya v nych svoyich blyznich:
os' rysy mamy, os' cholovika i doni.
Prostyahnula meni u vikno svoyu yahodu vyshnya,
pryamo v kimnatu, z nichnoyi bezodni.