Tut spalyuyut' lystya i zatchloho dymu
Stoyit' nad zemleyu blahalna molytva.
Ta nebo zabulo lystky molodymy
I osinnyu stalo cholodnym, yak brytva.

I chochet'sya znov, yak dytyna prosnutys',
Na shelesty sercya v travnevych vohnyach,
I lahidnym krylechkom neba torknutys',
I kanuty v bezvist' u syayevi dnya.

Ta ot, roztryvozenyi vitru poryvom,
Zdiymayet'sya lyst, yak bahryana svicha.
I lyne do neba, i bude shchaslyvym,
U chmary krycevi vstromyvshy mecha.

I chochet'sya znov, yak dytyna prosnutys',
Na shelesty sercya v travnevych vohnyach,
I bronzovym krylechkom neba torknutys',
I kanuty v bezvist' u syayevi dnya.