Prokydayus' v pachoshchach zasmynu.
Hubyt'sya iz hilochky sloza…
– Ya tebe doviku ne pokynu!.. –
Chy pelyustka ce, chy ty kazav?

Vechir yunyi. Nesmilyvi kroky...
I zasmyn, podils'kyi kyparys...
Cey buket takych dalekych rokiv
Zapiznili spomyny prynis.

Nad pachuchym stohom – royem bdzilky...
Boze miy! Nu chym ze ne fata?!
Ne zlamay kochannya niznu hilku.
A zlamav – ne snys', ne povertays'.

Hilochka pachuchoho sucvittya –
Nizne shchastya davnoyi vesny.
Pelyustky-cilunky syple z vitrom
I p’yanyt' mene, p’yanyt', p’yanyt'…

Spomyny zurboyu peremyti.
Vsi dumky pro tebe – yak roman.
Ne znyka z ochey vual zasmynu.
Usmich doli to achy obman?..

Zazasmynyt' shche. Ta chy zustrinu
Ya ci ochi: koloru zyttya?..
Chuyu znov: «Doviku ne pokynu»...
To chiba z mozlyve zabuttya?!.