Rekviyem po kohannyu

Cholodnyi viter, tretya nochi, nas dvoye
Banalnyi pochatok sumnyh istorii
Ruka vze ne v ruci, slova proshchannya ci
Niby vse zrozumilo, a niby ni

Bezlyci prohozi, zachyneni dverci
I viryu, vsim baiduze shcho ye na serci
Ce znala lysh ty yak bolilo vono
Dva psyha, tramvai, chorno-bile kino

"Ya vypravlju vse, ya zroblju, ya zumiyu"
I ya rozumiyu, sobi ya ne viryu
"Ne vybachu bilshe, ne treba prosyty"
Tvoyi mokri shchoky, roztoptani kvity

I znovu lysh tysha, z pid’yizdu htos vyishov
Ty tut, ty shche ye, ty shche chuyesh mene
Ne hochesh, coho, ale bachysh mene
Ne hochu proshchatys, ty mozesh diznatys

Yak tebe kohayu ya, kohayu ya, kohayu ya...

Zachyneni dveri, ty vze ne zi mnoyu
Ya syadu na zemlju, sebe zaspokoyu
I tak prosydzu cilu nich, pevna rich
Zamerznu pid tvoho budynku stinoyu

Shchos stuknulo v serci i rizko porvalos
Kartatymu dovho shcho duren, ce stalos
Skuryu syharetu, i znovu, i znovu
Cya pauza vichna – naityazcha rozmova

Ty zaidesh do haty, zakryyesh kimnatu
I vkljuchysh noutbuk, i pidbavyvshy zvuk
Zaplachesh... ty vse z taky ljubysh
A ya ne vidchuyu vze niznyh parfumiv tvoyih aromatu

Ya yih ne skazav, ne skazav ya cyh sliv
Chy shchos zrozumiv ya? Tak, ya shchos zrozumiv
Sohodni rozbylys dva ljublyachyh sercya
Yak zal meni, shcho ne dovedetsya skazaty

Yak tebe kohayu ya, kohayu ya, kohayu ya...