Vlitku, koly nahrivayut'sya obruchky y nihti
na palcyach cholovikiv v pryvokzalnych hotelyach,
i v sutinkach dity z novobudov
do serdec' prytyskayut' chorni futbolni m’yachi;

v temryavi, koly vydychayet'sya u vynarnyach rozeve vyno,
povilnyi, niby slymak, potyah na Budapesht,
zapylenyi i lamkyi proyizdzaye pid misyacem.

Pomershy odnoho razu, ty prodovzuyesh shlyach
cherez nichni dvory i pomichayesh, yak
smert' trymaye v rukach m’yatni cukerky
i rozdaye yich dityam na pryvokzalnych pustyshchach.

Vlitku, koly vyvertayet'sya tepla pidkladka zyttya,
koly rozbyvayut'sya malolitrazky koloru tvoyeyi hubnoyi pomady,
z domu vychodyt' staryi aptekar,
kotryi likuye vsich aspirynom koznoho dnya,
hrayuchy zi smertyu v yakus' nevidomu hru;
zyttya ne pochnet'sya bez tebe – smiyut'sya zinky na ploshchi,
zyty znachyt' pomerty – skazut' tobi odynoki kur’yery,
yaki perenosyat' v naplechnykach suchi nebesa.

Pomershy odnoho razu, ty vidstupayesh v tin
i dyvyshsya, yak tvoye tilo bezporadno shukaye
tebe samoho miz stebel hustoyi travy;
pomershy posered lita,
obirvavshys' na lynvach, natyahnutych lystonoshamy,
dushi pomerlych, nache chipkyi dereviy,
prorizayut' v povitri svoyi vertykali.

Sprobuy, koly vze znatymesh yak,
sprobuy, vyrvy mene z nichnoho nutra krayiny,
vyrvy z nevydymych vytyazok v nebi,
yakymy do nas prochodyt' lyubov.

Chto pereshkodyt', chto vyzene, divchynko,
komach i duchiv iz tvoho tila?
Pid litnim nebom nasha z toboyu zemlya
tak shchemko pachne shcholita misyacem i byntamy.

...Po smerti stupyvshy pivkroku vbik,
bachysh kriz' shvy u povitri,
yak tayemni kinomechaniky sproektovuyut'
na tvoye tilo
velykyi nebesnyi kinematohraf,
shchoby na svitlo yoho letily
dushi pokiynykiv
i smarahdovi tini zukiv...