Ya povertayusya, nazad tikayu,
U misto, de dlya mene, mabut', sonce vze ne vstane,
Ya shche zyvyi, i shche, napevno, mozu zyty,
Aby ne vbyty kilometramy zalyshky svitla,
Ya led' zyvyi, ya vze, napevno, pomyrayu,
Na zal, odyn, i ne u kosmosi bez krayu,
Znykayut' dorohy, tikayut' shvydki vahony,
Nesut' mene u misto, de vpadu znovu u komu.

Prosto vypav iz falshyvych variantiv isnuvannya,
Prosto vypav na try dni, ne prokydavsya
Do ostannich chvylyn, sekund, koly poryad stoyala,
Ne davayte shche zavisu, nevze ce kinec' vystavy?
Ne viryu! Vy chuyete? Ya prosto v ce ne viryu!
Ya shche zyvu, serce maye trochy syly,
Choch i zbyti usi rytmy, choch udary ne ti,
Ale ya taky zyvyi i ya prahnu tebe znayty.

Des' tam, tam, de sonce sidaye za nashym ozerom,
De foto chorno-bili nespodivano robysh ty,
De cholod pid vechir zakradayet'sya v ruky,
De o vos'miy vze znykayesh, aby zavtra povernutys'.
Y ne potribno navit' dychaty, koly my na schodach,
Vidchuvaty miz rukamy teplo, a navkolo cholod.
Holovne, shcho ne vseredyni, vseredyni z teplo,
I ya notamy zmalovuyu ti myti tak vidverto.

Afisha zderta, poky ne bachyt' nichto,
Yakby ya mih, to ya natysnuv by knopku "Povtor",
Aby zanurytysya znovu iz toboyu u kosmos,
I pomerty tam udvoch, chiba z dlya shchastya c'oho nam ne dosyt'?

Prostir bez tebe tut tisnyi,
I ne svityat' tak yaskravo na nebi syni zirky,
Yich ne vydno, zhorily vony v pohlyadi svitla,
Chorno-biloho cholodnoho nenashoho mista,
Ya shche zyvyi, i shche, napevno, mozu dychaty,
Mozu pysaty, koly znayu, shcho zustrinu pohlyad tviy,
Pochuyu smich ya tviy, viz'mu tvoyi cholodni ruky,
Aby zihrity, y ni pro shcho u sviti bilshe ne dumaty.
A yakshcho ni, to znachyt' taky pomyrayu,
Asfiksiya, meni kysnyu znov ne vystachaye,
Realnist' – fikciya, shcho znykaye miz ryadkamy,
I ya pid serce zashyvayu pohlyad tviy nytkamy.

I ya shukayu tebe u sotnyach kilometriv,
Shukayu tebe sered padin i zletiv,
Vechir bez tebe tut ne toy,
Ya shukayu prychyny, shchob povernutysya znov.
Des' tam, tam, de sonce sidaye za nashym ozerom,
De foto chorno-bili nespodivano robysh ty,
De cholod pid vechir zakradayet'sya v ruky,
De o vos'miy vze znykayesh, aby zavtra povernutys'.

Anesteziya, shcho znebolyla usi tochky bolyu,
Rozlylasya usim tilom, vidchuty shchastya dozvolyla,
Znovu ya zhadav, shcho nibyto shche zyvyi,
Chirurhiya na dushi, zashyla usi ty shvy.
I yakshcho treba, ty skazy – ya zruynuyu cyu vidstan,
Za odnu nedovhu nich bud' znovu tak blyz'ko,
Choch my y rizni, ta ce nemaye vze riznyci,
Bo ya, zdayet'sya, seryozno toboyu tak zarazyvsya.
A yakshcho ni, yakshcho ne chochesh – tikayu znovu na dno,
Iz usvidomlennyam toho, shcho ce use buv lysh son,
Shcho ce bula lyshe ilyuziya na temu koloriv,
Ya povernus' u misto chorno-bilych sniv.

Ale z vse bude dobre!