Zustrichayu cyu vesnu, znovu budni minoru,
Sonce svityt' ne dlya mene, vidchuvayuchy sorom,
Kvitnevi vizerunky na plyashci iz pid vyna,
Na nebi ne zalyshylosya miscya, use do dna.
Vitayu u chvoroblyvomu sviti moyich dumok,
Ne tikay, koly znaydesh iz nymy schozyi zv’yazok,
Kovtayte usi slova, yaki daruyu v mikrofon,
Ostanni problysky svitla poletily vze na dno.

Tak nabrydlo buty dobrym, i takym vze choroshym.
Alter-eho vyryvayet'sya na volyu – ya zdoch vze,
I moya vesna zhorila u vohni, u psychozach,
Vybachayte za vidvertosti hydkoyi cyu dozu.
Ta, napevno, po-inakshomu ya prosto ne mozu,
Ya vyplovuyu ves' bil i holos zryvayu znovu,
U poroch peretyrayu sebe i zhoraye sorom,
Estetyka isnuvannya, shcho vyrvalasya nazovni.
U bezkrovnych i znevirenych dnyach na foni tepla,
Raptovi zminy u napryamku ruchu v vashych sercyach,
Miscya usi rozprodaly, desheva cina kvytkam,
Yaki viddam za bezkoshtovno, ya use prorachuvav.

Vidsylayu vsich podali, ya znovu miz poverchamy,
Miz svitamy, shcho vidminnostyamy shchastya daruvaly,
Rozbyvayu ruky v krov – u vikna zhanyayu zlist',
Na stinach cych synich plyamy vid krovi moyich nadiy.
Ce udar, za udarom, vnochi lamayu ci stiny,
Idiot, yakyi ne rozivchyvsya shchyro tak mriyaty,
Znevirytys' u shchyrosti, yakyi niyak ne moze,
Stroky davnosti ne diyut' dlya lyubovi, shcho vynosyt'
Na novyi riven spryimannya vsich navkolyshnich realiy,
Bezdohannyi svit ostannich podiy yaskravych i spravznich,
Chornyi nastriy bezsvidomoho zyttya, ya perestav vze
Rozmalovuvaty farbamy cyu mertvu realnist'.

A vy taki vsi bezdohanni, vy taki idealni,
Nu, choch pyshy iz vas kartyny rozevymy koloramy,
Syluety bez napovnennya, rozmyti mertvi tini,
Nevze vy diysno viryte u te, shcho vy shchaslyvi?
Idioty, ya smiyusya vam v oblychchya bez vahan,
Lysh nudotu vyklykaye pochuttiv usich vash strach,
Ci nezvychni kilka tyzniv ya vperto zapam’yatav,
Naruchnykamy prykutyi do momentiv, de ustamy.

Dotorkavsya do prysutnosti tvoyeyi, ya padav,
U chvorobi nochey, yaku ty podaruvala,
Yaka naspravdi bula lyshe deshevoyu brechneyu,
Syntetychni pochuttya, yaki ya vyblyuvav u nebo.

Vse tak shchyro, podavysya na kontrasti cymy frazamy,
Ryadky chvoroho mozku, ty zlovy yich vsich odrazu, blyat',
I ne spitknys', koly budesh tak z kymos' hratysya,
Kolys' taky vpadesh pid vidvertym pravdyvym natyskom.
Zapravsya novoyu dozoyu, vdychay po desyat' raz
Za odyn den biloho dymu – ce yakraz u samyi raz,
Shchob zavysaty u sobi iz nevminnyam kohos' lyubyty,
Iz plastmasoyu u hrudyach zamist' sercya, shcho zhorilo.

Alkohol, ruky v krovi, rozbyte sklo z’yidaye zlist',
Spuskayus' vnyz, dushu vyplovuyu udaramy na bis,
Ce yak kino, de ya pid muzyku padayu z vysoty,
I fatalnyi strybok, padinnya, vze nemaye nashych kryl.
Yich obrizaly v moment, koly zletiv na samyi verch,
Vesna meni zalyshyla dozu bolyu na desert,
Ta ya zyvyi i ya smiyusya, alter-ya vstaye z kolin,
Proshchavayte zalyuhidni, ya nikoly ne odyn.