Sluchay mene, sluchay mene kriz' son!..
(Sim chasovych poyasiv – yak Veneryn poyas.)
V synim svitannim vikni nadymaye port'yeru muson,
I zalyuzi plankamy bryazchat' raz po raz.
Pachne morem, i vitrom, i troshky psom.
Pereverneshsya vvi sni – i litak promynaye polyus.
V t'mi haraza, uv avti, nanesenyi namy pisok
Z plyazu nichnoho u chervni – puskaye ozymu proris'.
Yak prostyradlo, bhayet'sya v skladky Zemlya.
Spyt' na niy chlopchyk – vazke zolote dzmelya,
Zhustkom brynyuchoho soncya zavmerly na shchokach viyi.
Snyat'sya yomu slova iz dalekych met,
Dotyky u slovach, yak v zakrytych komirkach med, –
A poza tym vin znachen ne rozumiye...

Vranishniy hin po zavulku – nemov po kanyonnomu dni
(Trasa za rohom hrimka – nache meblyu sunut' opostin).
O, pryhaday na bihu: zachlynayuchys' od vohniv,
Nam pidstupala pid horla nichna doroha na Boston!..
Bude zyma. Bude ne znayu shcho. Sniv
Hulom solodkym naskrizno nytymut' kosti...
I dobizysh do kincya ne zapovnenych mnoyu dniv,
I zrozumiyesh, shcho chas – us'oho lysh povtorenyi prostir.
V pam’yati svitlo lycya – yak v shklyanim yayci.
Rik vyhoryaye, pidpalenyi z dvoch kinciv
Chystym, yak spyrt, nevhasymym vohnem spitkannya.
I temnomovnu knyzchynu povoli chlopchyk horta:
Vilhist' vpovzaye pid shkiru, i niznu hortan
Virshi vorushat' – cilunkamy i kovtkamy.