Navishcho meni zyty v chorno-bilych kolorach.
Navishcho meni... Navishcho meni...

Mene zabrala ta chudova, neymovirna pora,
Yaka bula taka charivna, bula taka zyva,
Ya chotiv tobi skazaty, shcho ya tebe kochayu,
Ale tak i ne zmih, chomu ya i ne znayu.
Shcho todi stalosya zi mnoyu? Ya ne rozumiyu,
I ya chotiv pirnaty u kochannya, pro shcho i mriyu,
I nimiyu, koly ya bachu tebe v snach,
Bo ty bula tam duze blyz'ko, bula v moyich rukach.
V zytti chymalo my vtrachayem, v Boha shchastya ne chekayem,
Svoyim tovarysham i druzyam zavzdy my doviryayem.
V pohanyi chas, koly yim zle, vidrazu pomahayem,
Ale koly tobi pohano, to vse ce zabuvayut'
I roblyat' vyd, shcho ne znayut', yak v serci buv tvoyemu sum.
Za hroshi ty druziv vtrachayesh, ne vtratyv, yakby buv zdorovyi rozum.
Ty bachysh tilky sviy strach.
Ty chochesh buty v nebi, litaty yak toy bilyi ptach.

Pryspiv:
Navishcho meni zyty v chorno-bilych kolorach?
Navishcho meni cey vichnyi epichnyi strach?
Navishcho meni? Ya chotiv tebe sprosyty.
Navishcho meni? Ty mozesh poyasnyty. (ves' kuplet – 2)

Koly pohano navkruhy, ty tilky bachysh kolory,
Yaki zasmuchuyut' tebe, ty kazesh: moze ce myne,
Ale sebe ne obmanuty i ty starayeshsya zbahnuty:
Choho u sviti taki lyudy, yaki zasmuchuyut' mene.
Myne ce moze, da chy ni, ale zyvu ya movby v sni,
Ya vidkryvayu svoyi ochi i bachu chorni sered nochi
Kolory, yaki povsyudy, nemaye radosti mynuty,
Letyat' yak viter, ne zbahnuty, shcho ce zi mnoyu.
Ya bachu sum pered soboyu, ale viryu shcho z toboyu,
Koly ya hlyanu u vikno, to ya pobachu inshu dolyu,
Yaka poraduye mene i moze vse oce myne,
Shcho zaraz koyit'sya zi mnoyu, oce chotinnya but' z toboyu.
Kudy z podilosya zyttya, yake bulo v mene do c'oho,
Riznomanitni kolory, use ce harne duze chochu,
Shchob vse vernulosya nazad, shchob sonce, nebo, chornyi ptach,
Vse stalo yak ranishe svitle, za shcho meni zyttya ce pidle?

Pryspiv

Letyat' kudys' sobi leleky, a ya yich zdohanyayu
Svoyim pohlyadom, ne znayu, chomu ya ne litayu...

Letyat' kudys' sobi leleky, a ya yich zdohanyayu
Svoyim pohlyadom, ne znayu, chomu ya ne litayu,
Ya b poletiv kudys' daleko u sviy bezmeznyi kray,
Bezmeznyi kray, nazyvayut' yoho ray.
Tam, de bulo b meni spokiyno i ne dumav by pro sum,
Ya znayu, shcho ce misce zat'marylo miy rozum,
Moya dusha todi zrobylasya by vilna,
Meni vse odno, choch tobi smishno.
Ya ne chochu bilshe zyty, ya ne chochu isnuvaty,
Ya ne chochu v svoyich snach vysoko litaty,
Ya zakryyu knyhu mriy, bo ne chochu ya strazdaty,
Zabudu pro kochannya, zastavlyu yoho spaty.
Spaty, spaty, yak lyudy splyat' nochamy,
Tilky vichno, shchob bilshe ne vstavalo
Moye kochannya yakoho ne bulo,
Ale bazannya ostalos' vse odno.

Pryspiv (2)