Stomlenyi ranamy,
Dnyamy bezsonnymy,
Rosamy lyv svoyu vtomu
Na luk po dorozi dodomu.
V porvaniy svyti z ocheretyny
Onuka Bolotnyka-tryasovyny
("Chystyi" ne skazesh, ta y zlym ne nazvesh,)
Povertavsya dodomu...
V svoye misto – Hnylhorod (3).

Vsmichnenyi, radisnyi, shcho uciliv,
Shcho u tyazkomu boyu rozbyv vorohiv,
Z viys'kom nevidanym oku lyudey
Slavnych bravych molodciv,

Vin yshov. Vin pytavsya chliba, shchob chtos' pryhostyv,
U hromady vin slova skazaty prosyv,
Natomist' barvinok vin nis dlya divchat,
Lyst dubovyi dlya chlopciv.
Po dorozi v Hnylhorod.

Na boloti tycho i myrno,
Na boloti spokoyu hnit.
Iz bolota Soncya ne vydno –
Lysh sovy horevisnyi polit.

Na boloti terpko vid sprahy,
Na boloti viter z doshchem.
Po bolotu morok znevahy,
Kvolyi stohin, zalibnyi shchem...

Tryvozno i palko tut syayut' zirky,
Tut hublyat'sya chasom kupals'ki vinky:
Heroyi zyvut' za mezeyu v boloti
Zabutoho lisu.

Toz idem. Chodimo brattya – rozkazu,
Chodimo sestry, ya vam pokazu
Svit toy nevidanyi pravednyi,
Kymos' darovanyi bisu:
Slavne misto Hnylhorod.