U comu poli, synomu, yak lon

U comu poli, synomu, yak lon,
De tilky ty i ni dushi navkolo,
Uzdriv i sklyak: blukalo v tomu poli
Sto tinei, v poli synomu, yak lon.

A v cilomu poli synomu, yak lon,
Sudylosya tobi samomu buty,
Aby spiznaty doli, yak pokuty,
U comu poli synomu, yak lon.
Sto chornyh tinei dovzatsya, rostut
I vze, yak lis sosnovoyi malechi,
Ustrich rushayut. Vdatysya do vtechi?
Stezynu vlasnu, nache drit, zhornut?

Ni. Vystoyaty. Vystoyaty. Ni –
Stoyaty. Tilky tut. U comu poli,
Shcho nache lon. I vlasnoyi nevoli
Spiznaty tut, na ridnii chuzyni.

U comu poli, synomu, yak lon,
Suproty tebe – sto tebe suproty.
I kozen suprotyvnyk – u skorboti,
I kozen suprotyvnyk, zaboron
Ne znayuchy, verhatyme proklon,
Tvoyeyu samotoyu obhorilyi.
Zdychaviv duh i ne vpiznaye tila
U comu poli synomu, yak lon.