Ya bachyla, yak doshch siche povitrya,
Yak iz zemli styraye znaky,
Yak lehko nich nanyzuye na vistrya
Use, shcho mozna dnem nazvaty.
Yak vilno dykyi ptach shyryaye nebom,
Krylom, yak lezom, dilyt' prostir.
Yak lyutyi bureviy blukaye stepom,
Strashnych ruyin zrobyvshy vytvir.

Ya bachyla, yak sonce shche smiyet'sya,
Kradet'sya pomiz chmar osinnich,
Yak dykyi plyushch, mov zmiy, miz vikon v’yet'sya,
Chovayuchy brud stin nezminnych.
Yak misyac' vnochi na lyudey polyuye,
Ne prychovavshy bile oko,
Za koznym krokom nashym tin slidkuye,
Volyu obmezuye zorstoko.

Chy bachyt' chtos' use, shcho bachu ya?
Chy dilyt' zmistom vse, shcho yim daye zyttya?
Bo pryide den, daruye svitlo, chy tin z neba,
Ta koznu myt' svoho zyttya cinuvaty treba!

Ya bachyla, yak vody rik potuznych
Techut' yich nyshchat' lyuds'ki ruky,
cinuyut' krapli lysh v pustelyach dushnych,
Tam, de vse hyne vid posuchy.
Ya bachyla yak visk stikaye vnyz,
Oblyzuye poverchnyu svichky,
Yak zazdrosti plid micno horlo stys,
Zv’yazav, yak kolorovi strichky...

Ya bachyla, yak krov vmyvaye rany,
Povilno krapaye na zemlyu,
Yak na diryavomu dachu snih tane,
Malyunkamy vkryvaye stelyu.
Ya bachyla cholodnu postat' smerti
I budu zavzdy pam’yataty.
Ya bachyla, i poky dni ne sterti
Ya chochu bachyty i znaty!

Chy bachyt' chtos' use, shcho bachu ya?
Chy dilyt' zmistom vse, shcho yim daye zyttya?
Bo pryide den, daruye svitlo, chy tin z neba,
Ta koznu myt' svoho zyttya cinuvaty treba!