Dovhyi chas proyshov, nebo chmaramy vkrylos',
Ta istoriya cya Shekspiru i ne snylas'...

Pryspiv:
Vona ne znaye yak zyttya yiy ce prozyty,
I bez noho yiy nema v sviti shcho robyty.
Vona samotnya, zalyshylasya odna,
I tychenko po shchoci, u neyi kotyt'sya sloza. (ves' kuplet – 2)

Usi istoriyi vze rozkazano y vsi kuplety ospivano,
I nespodivano z’yavylasya drama, de poterpilymy
Buly ti shchaslyvi, kolys' veseli molodyata,
Rozluchyla yich dolya, yaka ne vmiye kochaty.
Vse u zakoni, nenache film v pavilyoni,
Yak po scenariyu kochanoho vtrachaye vona
I nazavzdy zalyshayet'sya Dzulyettoyu zabutoyu,
Ta molyt' Boha, shchob vin povernuv yomu zyttya.
Novyi ranok, novi mriyi pro kochannya,
Ta u vidpovid' otrymuye novi vyprobuvannya.
Ci ostanni zitchannya, shcho maynuly nad zemleyu,
Vze nikoly ne povernut'sya nazad do neyi.

Pryspiv

Pohasla svichka na stoli, pohasly zori v nebesach,
Vze novyi den nastav ta divchyna litaye v svoyich snach.
Vona zabula pro druziv, zabula pro zyttya,
Iz koznym dnem vona vse hlybshe porynaye u pechal.
Chas proyshov, toy vypadok pishov v mynule,
Vze ne b’yet'sya, yak ranishe, serce molode.
De zalyshyv na svitanku v katastrofi nemynuchiy
Molodu kochanu dushu, tam stoyit' samotniy chrest.

Pryspiv

Bo cya sloza, yaku ne raz vze perezyla,
Ne zmohla todi spynyty te, choho ne zasluzyla.
Ci chvylyny samoty i obiymy z prostotoyu
Zatavruyut'sya nazavzdy y ne dadut' yiy spokoyu.
Nabrydly budni, nabrydlo ce zyttya,
Do kochanoho vsim sercem prahne povernutysya vona.
Pishla z zyttya shchob buty poryad iz nym,
Buty shchaslyvoyu nazavzdy v bezkinechnosti hodyn.
Svoyeyu niznoyu rukoyu torknutysya lycya
I skazaty yomu: "Ya zavzdy budu tvoya".
Moya istoriya zakinchylas' i lyne v nebuttya,
Odne kochannya, dvi dushi ta nezakinchene zyttya.

Pryspiv