U osinnyu nichku viter svyshche polem,
Sumno i tryvozno buynyi lis shumyt'...
Pid vysokym dubom na zemli cholodniy
Ranenyi u hrudy partyzan lezyt'.

Krov haryacha z rany strumkom vytikaye
I nichto ne bachyt', tilky smert' strashna...
Ranenyi u hrudy pomochi blahaye,
I nichto ne chuye, tilky nich odna.

Ne znayesh ty, bat'ku, i ty, stara maty,
Yak ta rana v serci tyazenko bolyt'...
Ne znayesh, sestrychko, de tviy brat vmyraye,
Bo naytyazchyi voroh ne dav yomu zyt'.

Nichto z vas ne pryide bachytys' vostannye,
To chotyay, kochana, ty pryidy sama,
Moze, tvoyi slozy krov haryachu spynyat',
Shchob vona tak skoro z sercya ne stekla.

Day nay podyvlyusya v tvoyi yasni ochi,
Moze, lehshe bude u syriy zemli!
Prytuly ty ruku do tyazkoyi rany,
Moze, lehshe stane pomyrat' meni!

Proshchavayte, vsi ridni, ne tuzit' za mnoyu!
Hrud' moyu ranyla kulya hostraya.
Proshchavay, dichyno, ne chekay na mene.
Ya vze ne povernus', ty teper odna.

Pravoyu rukoyu ranu zatulyaye,
Livoyu rukoyu krisa prytulyv:
"Proshchavay, miy druze, ya tebe lyshayu.
Yak ridnoho brata ya tebe lyubyv".

V smertnych sudorhach vin rozplyushchyv ochi,
Smert' nad holovoyu vze yomu stoyit'.
"Proshchay, bat'ku y nenko, ya vze umyrayu,
Ne budete znaty, de vash syn lezyt'".

Des' daleko v lisi sova zakrychala,
Ranenyi v haryachci pomochi blahav...
Shche shchos' chtiv skazaty – smert' usta skryvyla:
Tak v osinnyu nichku partyzan vmyrav.