Zbyravsya kozak vid’yizdzaty do boyu,
Sviy kray boronyt' vid vorohiv,
Proshchavsya z matuseyu duze staroyu,
Prosyv dohlyadaty yiyi.

Matusya za synom rydala vsi nochi,
Rydala cilisinki dni
I plakav chtos' v sadu pid verboyu...
To plakala myla yoho.

Try roky mynaye, viyna ne kinchyt'sya,
Nichto ne vernuvsya z viyny,
Matusya na shlyach vyhlyadaty chodyla,
Chekala yoho voseny.

Odna tilky myla vesela, shchaslyva,
Ne zde kozachenka z viyny.
Z druhym zartuye, vesillya hotuye,
Sydyt' vyshyvaye rushnyky.

A klyalas' sud'boyu, shcho bude lyubyty,
Nikoly ne zradyt' yoho,
Az poky vernet'sya z boyu dodomu,
Povik ne zabude yoho.

Vertayut' z pobidoyu lycari slavy,
Prapor peremohy nesut',
Vedut' svoyich koney u ridnu oselyu –
Nazustrich yim kvity kladut'.

Do ridnoyi chaty kozak pid’yizdzaye,
Chomus' ne vychodyt' nichto –
Zabyti doshkamy i vikna, i dveri,
Kruhom kropyvoyu zaroslo.

Pomerla matusya i zradyla myla...
Navishcho vertavsya z viyny?
Stepy tam polyti krov’yu virnych druziv,
Vony pryhornuly b mene.

Yak smert' nadi mnoyu kosu pidiymala,
Navishcho vid neyi boronyvs'?
Za sviy ridnyi kray, za zradlyvuyu mylu,
Yak lev, z vorohamy ya byvs'.