Yak dyki koni mchat' u dal moyi lita,
Roztratyv stilky u zytti dushi y lyubovi.
A des' zyve sobi moya zemlya svyata
V rankoviy tyshi holubiy, v sni vechorovim.
Tam shchovesny cvitut' zasmyny i buzky,
Tam cile lito v nebi zayvir ne zmovkaye.
Tam ozyvayut' vsi babusyni kazky.
Tam ye use, mene lysh tam ne maye.

Pryspiv:
Ya povertayus', povertayus', povertayus',
Pered porohom ridnym kapelyuch znimu
I na Rizdvo ya pered Hospodom pokayus',
I na Velykden ridnu matir obnimu.

Ya shche chotiv-by staty z hrishnoho svyatym
I povernutysya navik do hilky rodu.
Ale chuzi mene vze zvabyly svity
I ne z bat'kivs'koyi krynyci p’yu ya vodu.
Ta tilky dzvony Velykodni vdaryat' raz,
Chy kolyadu pochuyu za viknom znayomu, –
Dusha, mov holub, strepenet'sya rado vraz
I poletyt' uvys', u ridnyi kray dodomu.

Pryspiv