Daleko na Podilli, nad Zbruchem,
Selo moye na ridniy Ukrayini.
I serce stysne bolem-obruchem:
Chomu ne razom ya z toboyu nyni.
Nas dolya rozluchyla, rozvela,
Ta ya samotnim zuravlem polynu
Na toy dytynstva bereh – do sela,
U kray bat'kiv, yakyi kolys' pokynuv.

Pryspiv:
Selo moye – kolyska i porih.
Zrosly moyi tam druzi i nadiyi,
I ponesly v zyttya, v shyrokyi svit,
Nenache ptacha, kryla molodiyi.
Selo moye, do tebe prahnu ya
Dusheyu, spohadom, u snach i v mriyach.
I ozyvaye molodist' moya,
Koly lita zhadayu molodiyi.

Zhadayu sad vesnyanoyi pory,
Bilya vorit zakvitchanu kalynu,
Polit lelek i hamir ditvory,
Velyku y druznu vsyu moyu rodynu.
I de b ne buv, daleko v chuzyni,
Ya povernus' do tebe, do svyatyni,
Viddaty shanu ridniy storoni,
Spochyt' dusheyu v bat'kivs'kiy chatyni.

Pryspiv