Vse, rozirvane vse, zruynovane vshchent –
Toy samyi moment, koly znykaye nebo.
My diyshly do vesny z toboyu udvoch,
Lyshyvsya lysh krok – y my vyshche schemy.

Tam, vse bulo lysh tam, miz zibhanych mez
I temryava tez prostrelyt' skronyu
Svit znykaye pid lid, bez zayvych zusyl
Shlifuyesh sviy styl podachi bolyu...

Styrayu i spalyuyu, lyshayu miz namy lysh popil, ne biysya, zazdy
Ya vse mozu pochuty, vse mozu probachyty, ya boyusya, shcho ce vse nazavzdy

U promenyach vse znykaye, i ya vtrachayu zir
I v soncya tebe ne maye, ty lynesh vyshche hir
Ya zodnych sliv ne vartyi, choch sprobuy – poyasny
Povir, my budem razom dopoky ya bachu sny...

Nich zasliplyuye, nich lyshaye bez sliv
Znayomyi motyv prorve sudyny.
Strach vid krapel v rukach, vid slabosti v nych
Povir, ya ne psych, ya prosto dyvnyi.

Bil, b’yet'sya miy bil, dvichi u takt,
Spryimayu yak fakt z vidlunnyam podych.
Znov sluchayu krov, tremtinnya v slovach,
I klynyt' v dumkach – ya sobi voroh.

Zvuk stikaye do ruk – rozpechena rtut'
Spotvoryuye sut' moyeyi vtraty.
Chas, shcho vynyshchyv nas, v dolonyach nesu
Toboyu zasudzenyi do straty...

Promeni
Navesni
Ya u nych zazyvo zhoryayu,
Bolyu snih –
Ya ne zmih
Zyty de ya tebe ne mayu...