Sydyt' sumnyi skrypal na pidvikonni,
Vchorashniy vechir z pam’yati ne yde.
Samotnya skrypka tuzyt' na osloni,
Ta nyni strun smychok ne dotorkne.
S'ohodni serce struny natyahnulo,
I bez smychka melodiya zvuchyt'.
Tebe nema, ty, niby son, mynula,
Lysh spohadom brynyt' u serci myt'.

Pryspiv:
Bo Ty, mov zirka, vyishla iz-za chmary,
Do mene posmichnulasya zdalya,
A shche yakis' rozsypala ty chary –
Zapolonyla dushu skrypalya.

Yak tviy cilunok ust moyich torknuvsya,
Vernulas' niby molodist' moya,
Blahala ty: "Miy mylyi, chy zabuvsya?
Ya z ne tvoya, ya bilshe ne tvoya."
Blahala ty, y shche duzche ciluvala,
I pryhortalas' – v shchasti mlily my.
Zdavalosya, nam dolya daruvala
Vesnyanu kazku posered zymy...

Pryspiv

Mynula nich, i ya odyn zostavsya,
Tebe litak u dal kudys' ponis,
Miy Anhele, z toboyu b ya podavsya,
Ta do zemli korinnyam vze pryris.
Mene revnuye skrypka na osloni,
I doshch sumnyi v vikonne b’yet'sya sklo.
Ya holovu schylyv v svoyi doloni,
A vchora z – shchastya v nych bulo...

Pryspiv