Dvi tysyachi rokiv mynulo vid chasu spokuty
Zakladenych Bohom u nashu pryrodu hrichiv.
Dvi tysyachi rokiv zyvem – i ne mozem zabuty
Yak Bozoho syna my vbyly, bo vin nas lyubyv.

Zdiymayut'sya chramy nad namy vse vyshche i vyshche;
Yeretykiv stilky zhorilo, shcho skrutno z palnym.
Dvi tysyachi lit my vvazayemo nebom horyshche,
Bo vyshche horyshche ne choche zdiymatysya dym.

Davno vivtari pochornily vid krovi ta sazi;
Za zertvoyu zertva – i kozna zarady dobra.
A materi lycha shchoroku zachodyat' u tyazi;
I zodna dytyna, o Boze, u nych ne vmyra.

Brat brata chapaye za horlo i dushyt' zapeklo –
Vse hospoda dilyat' i dilyat', yak tu kovbasu.
Povoli zvaryovanyi svit opuskayet'sya v peklo
Bez vsyakoho sudu... Chy, moze, prospaly my sud.

Dvi tysyachi rokiv – dlya kosmosu menshe sekundy,
Lysh sto pokolin; komaram ce pid sylu y za rik.
To, moze, shche rano dlya naslidkiv toyi spokuty.
Dlya Boha my vse ishche dity; dytynstvo – ne hrich.

Koly y pustuvaty, aby lysh buly my zdorovi –
Hospod' nam probachyt', bo shche y ne take probachav.
Ta y skilky tam toyi roboty: vidmyty vid krovi
Vivtar, chy doloni, chy sovist', chy lezo mecha.
Ta y skilky tam toyi roboty: vidmyty vid krovi
Vivtar, chy doloni, chy sovist'...