Iz dalekych vikiv ta iz syvych davnyn
Lyudy viryat', shcho Pravda na sviti zyva.
I shukaty tu Pravdu pishov ne odyn,
Ta nichto ne vernuvsya nazad.

Raz zibravsya v dorohu odyn cholovik,
Kynuv ridnych i dim, kynuv vse – bud' shcho bud'...
Obiyshov cilyi svit – i mynuv yoho vik...
Nelehkoyu bula dovha put'.

Pryspiv:
Ta vin viryv, shcho Pravda na sviti zyva,
Moloda, nezemnoyi krasy, yak bohynya.
Svyato viryv, shcho Pravda – ne prosto slova,
Shcho nikoly vona ne zahyne.

I zustrilas' babusya – potvorna y strashna,
Vsya u zmorshkach i shramach, slipa i bezzuba –
To y bula ota Pravda, yaku vin shukav,
Shcho u bytvach znayshla svoyu zhubu.

I zaplakav z hirkoyi rozpuky staryi:
"Lyudy viryat', shcho ty – moloda i prekrasna.
Yak ya yim rozkazu, shcho ya pravdu zustriv
Taku kvolu, staru i neshchasnu?"

Nu, a Pravda na te usmichnulasya kryvo:
"Ty dytyachu yich viru v sercyach ne dushy.
Mozna vse u lyudey vidibraty... krim viry –
A tomu ty yim prosto... zbreshy...

Pryspiv:
Ty skazy yim, shcho Pravda na sviti zyva,
Moloda, nezemnoyi krasy, yak bohynya.
Nechay viryat', shcho Pravda – ne prosto slova,
Shcho nikoly vona ne zahyne."