Mala maty odnu dochku, Katerynov zvala

Mala maty odnu dochku, Katerynov zvala,
Oi bo z taya Katerynka matir zmudrovala.
Pishla, pishla Katerynka v horodec po zillye,
Za nev, za nev matinonka, Katerynka vmlila.
– Zillye, moye zelenoye, ya si ne kosychu,
Velykoho zakohannya nikomu ne zychu!
A v nashoyi Katerynky hata pry dorozi,
Ne raz yeyi mamka byla v krainim oborozi.
– Oi yaka z ty, Katerynko, neljuba, neljuba,
Oi yaka z ty, Katerynko, vchynyla si hruba!
– Ta ya ishla cherez horu ta i utomylasya,
Nadybala kernychenku, vody napylasya.
– Yakos meni, Katerynko, po tobi vydytsya,
Yakos tobi, Katerynko, z dushi hamotytsya*.
– Ta ya yila vnochi chyrok, ne bulo si vydko,
Zaletila v chyrok mushka, ta vzyalosya hydko.
Oi toi on tam, moya mamko, on tam u lozyni,
Davav kozak na rantushok svoyii Kateryni.
Ide mamka doli selom, tam ptashky spivayut,
Moloduyu Katerynku v rantuh zavyvayut.
Ide mamka doli selom, tam tyha vodycya:
– Oto z z meyi Katerynky harna molodycya!
Chodyt, [hodyt] kozachenko popid toi lisochok,
Dobyraye zovtyh kruhiv ta na kolysochku.
Zovtyh kruhiv, zovtyh kruhiv, tonki vorozochky**,
Dai ze, boze, Katerynci lehki rodynochky!