Dovkola stovbura kruzlyayemo.
Anu, buva, nazdozenem?
(Shcho c'oho vze ne bude – znayemo, prote – zyvem).
Takyi tviy smich meni zalyvystyi,
tak vin zachodyvsya – na plach.
Probach – za te, shcho ani visti
ne podavatymu. Probach.
Oto nevyterpu! Nedarom
sosnova dubyt'sya kora.
– Na horu – chochu! – Vnyz – i yarom!
– I shche pobrodymo? – Pora!

Na viky-vichni, na-ne-na...
– "vandeyeyu ne stan, sum’yatnyce"
movchyt', prytuzno-potayna.
I os' nash dim – hnizdo leleche
v hoydlyvych vitach etaziv,
i spohad solov’yem shchebeche
do zozulynych vorozin.
Toy spohad moze nam prydatysya,
koly diyde do rechencya.
– Nevze – navik? Tancyuye tacya
tikaye kraska iz lycya.
– A derevo – kruzlyaye vychorom?
Vohnem vesilnym poynyalos'!
Muzyk troyistych chuty pryhry,
taky – zbulos'!
Tuhymy kolamy kruzlyayemo,
use zbyvayuchys' z nohy.
Svit vechoriye. My – svitayemo,
koly ni syly, ni snahy.