Rozriż moji chmary na sotni szmatkiw i ne smij howoryty pro te, szczo buło w nebi z namy.
Wse nadto schoże na prawdu.
I ne ohljadajsja, koły ja idu po łezu twoho bezkineczno zabutoho sercja.
Ce ne widczuty słowamy.

Dywys', dohorjaje ostannja sloza i ne wir i ne wir tym oczam, szczo nawproty pobaczysz.
Ne zabud' wse zabuty.
Teper snih ne tane i wse bude tak nejmowirno jaskrawo, jak son, pro jakyj ne zhadajesz.
Czas łetity do zhraji...

Newże wse skinczyt'sja tak jak zawżdy i ja ne zhadaju niczoho, krim linij i zwukiw?
Des' czuty kryky i postrił.
Rozbyj moje skło odnym łysze słowom, a potim – wesna, i, możływo, my budem znajomi.
Tut, na zemli, wse inaksze...

Sotni hodyn bez bołju,
Sotni hodyn miż namy
Sotni hodyn odyn na odyn, odyn na odyn
Sotni hodyn cej witer
Sotni hodyn u chmarach
Sotni hodyn odyn na odyn, odyn na odynci z soboju...

Twoi kryła, znyti iz pir’ja ta wosku ne dadut' meni spokoju bilsze nikoły, rozijdet'sja zemlja i wnyzu bude nebo, i w dołonjach roztanut' chołodniji zori, ty – jedyna, chto bude postijno zi mnoju, ty – jedyna, chto bude postijno zi mnoju, ty – jedyna, chto bude postijno zi mnoju, ty – jedyna, chto bude postijno zi mnoju...