U skljanych sarkofahach wpokojeni kwity,
Płacze osiń u switło swiczok.
Ja tebe zachowaju wid zymowoho witru, u serce swoje
I zakryju zamok.

U skljanych sarkofahach zachowane sonce,
Płaczut' skrypka i nebo udwoch.
Ja tebe zachowaju wid oka łychoho, u serce swoje
I zakryju zamok.

U skljanych sarkofahach wmyraje mynułe,
Wże w mynułomu kożen twij krok.
Chocz tebe ja schowaw wid czużoji dorohy, u serce swoje
I zakryw na zamok.

U skljanych sarkofahach zachowane lito,
Ne sumuju, chocz ty i piszła.
Ja tebe zachowaw wid ciłoho switu u serce swoje,
Ty ż sebe ne znajszła.