W obijmach chmar na prostori neba
Łetysz łehko nacze wilnyj ptach.
Bez pereszkod rozprawljajesz kryła,
Dołajesz wicznyj szljach.

Na cij stjazi czasu ne isnuje,
Nahalnym je tilky twij pokij.
Twoju duszu bilsze ne turbuje
Żyttjewyj burewij.

Pryspiw:
Jak wse zbahnuty –
Deń, nicz, peczal ta smich?
Hołos poczuty,
Szczo ne zatych.
Jak zrozumity,
De smert', a de żyttja?
Duszu prywczyty
Do nebuttja.

W obijmach chmar u promenjach soncja
Znajdesz wse te, szczo dawno szukaw.
Ty nacze spysz, ałe ce – realnist',
Bo żyw ty nacze spaw.

Rutynni sprawy załysz pozadu.
Ne wytraczaj na nych zajwych sył.
Raz u żytti daj sobi radu –
Strjachny cej brudnyj pył.

Pryspiw