To wże weresnewyj witer roztrywożyw werchowittja,
Tychsze staw ptaszynyj homin, bo wże czas sumnych piseń,
Zaruczyw nas serpeń, myła, daw nadiju w c'omu switi,
Ta piszow u nicz i znydiw, bo wże osiń wyjszła w deń.

Pryspiw:
My u czownyku hojdałys',
Mały obrij za prykrasu,
Ta zabuły, szczo chwyłyny,
Ce małeńki chwyli czasu
Poky my pid zorepadom
U winky splitały ruky
Chwyli wynesły nas w more,
More wicznoji rozłuky.

Dwi steżyny z odnijeji rozijszłysja po kraj pruha,
A samotnij sribnyj czownyk tone w chmarach ta imli,
Chaj szczastyt' tobi w nehodi, serce chaj ne kraje tuha,
My zakryły oczi w nebi, a widkryły na zemli.

Pryspiw