A tam u temnim lisi sered pachuczych traw
Łeżyt' striłec' ranenyj, striłec' Mykoła wpaw.

I z neho – krow czerwona, towarysz u jarmi,
I liky prykładajut', nenacze jomu w sni.

Oj słabsze, słabsze, słabsze kozac'ke serce b’je,
I znowu nicz mynaje, i znowu deń nastaje.

– Jakyj to sumnyj weczir, jakyj to sumnyj czas,
Dywit'sja, jakas' żinka biżyt' wona do nas.

Prybihła do Mykoły i stycha howoryt':
– Oj, synu mij, Mykoło, a szczo tebe bołyt'?

– Bołyt' mene serdeńko szcze j prawaja ruka,
To mene poranyła kulja worożaja.

Oj tam u temnim lisi, de woron zakryczaw,
Ne buło tam nikoho, jak kozak umyraw.