Buw sobi striłec', win diwczynu maw,
Jak tu kwitoczku wesnoju, win jiji kochaw.

Win jiji kochaw, win łjubyw jiji,
Swoju dumu, swoju mriju – zołotyw jiji.

Zahrymiło raz iz-za hir Karpat,
W borot'bi byłys' za wołju – jszow na brata brat.

Jak iszły u bij, ne mynułos' jim,
Swoju diwczynu tu łjubu kozak załyszyw.

Kinczyłas' wijna, wertałys' domiw,
Zustriw kozak swoju diwczynu, prywitaw jiji.

Win jiji zustriw, jeji prywitaw,
Wona jomu widpowiła: "Ty uże ne mij".

Kozak jak ce wczuw, hirko zatużyw,
Swoji dumy, swoji mriji w czaroczci wtopyw.

Pyjmo, brattja, pyjmo, nam use riwno,
Bo na switi tilky prawdy – horiwka j wyno.