Widlitajut', widlitajut' żurawli,
A meni, czomus' tak sumno na zemli.
Bo ja znaju, szczo pryjde kołys' toj deń.
Ja pokynu wse, jak kożnyj żurawel.
Wże znykaje w nebi slid po żurawljach
I za nych trywożyt' serce moje strach.
Czy bude micnyj jich łet w nebesnu wys',
Jakszczo z nymy ja z’jednajusja kołys'.

Pryspiw:
Wy skażit' meni żurawłyky use,
Kudy kłjucz mene was ponese,
Czy pidnimus' w nebesa ja tak, jak wy,
Czy wpadu, w bezodnju nazawżdy.

I skazały meni drużno żurawli:
Ty skaży, jak ty prożyw na cij zemli.
Jakszczo buła w tebe radist' wid żyttja,
To wede twoja doroha w majbuttja.
Kożnyj z nas sebe w żytti zawżdy chwałyt',
Ałe ty use zhadaj w ostannju myt',
Jakszczo czystoju buła twoja dusza,
To tebe czekajut' rado nebesa.

Pryspiw