Jak powije bujnyj witer nad twojeju hołowoju,
Osidłaj że konja woronoho, w dorohu czas,
Tilky kurjawa zdijmet'sja bytym szljachom za toboju,
Ozyrnysja w ostannij raz.
Jak powije bujnyj witer nad twojeju hołowoju,
Bude porucz z toboju twij druh,
Za porohamy, kozacze, ty ne budesz syrotoju,
Pryjme Bat'ko Wełykyj Łuh,
Bat'ko Wełykyj Łuh!

I niczoho w c'omu switi ne żalij sobi, kozacze,
Bo żyttja mołode – korotke, jak litnja nicz.
Jak poljażesz w czystim poli, to nichto i ne zapłacze,
Bo ne płacze za synamy Sicz.
Jak zakrjacze czornyj woron nad twojeju hołowoju,
Wkryje oczi kytajkoju druh
I chołodnoju zemłeju, i zełenoju trawoju
Wkryje Bat'ko Wełykyj Łuh,
Bat'ko Wełykyj Łuh!

Bo taka kozac'ka dolja – wojuwaty do zahynu,
Kożen sam wybyraje w żytti jedynyj swij szljach,
Ty ne toj, szczo wse proszczaje, i ne toj, szczo horbyt' spynu,
Ty u poli wilnyj kozak.
Jak powije bujnyj witer nad twojeju hołowoju,
Wże ne wyrwet'sja woroh iz ruk,
Ty nikoho ne bojiszsja, bo u tebe za spynoju
Maty Sicz i Wełykyj Łuh,
Bat'ko Wełykyj Łuh! Bat'ko Wełykyj Łuh!