Każe staryj bat'ko: "Słuchaj mene, synu.
Jak pomru – łeżaty choczu tam na Ukrajini.
Synje-synje nebo tam nad hołowoju,
Tam, de pochyłyłysja werby nad wodoju,
Tam, de wijut' witry ponad berehamy,
Tam, de idut' doszczi miż tymy werbamy,
Tam u horach synich tycho ja spoczynu,
Łjażu w zemłju ridnu – pokljanysja, synu!

Ty ne pam’jatajesz, synu, zli czasy i temni,
Znow toptały naszu zemłju ordy czużozemni,
Zarewły harmaty, zaswystiły kuli,
Straszno j spomynaty dni dawno mynuli:
Syn piszow na bat'ka, brat piszow na brata,
Mabut' spokonwiku ta zemlja prokljata,
Rozkydała dolja nas po ws'omu switu,
Rozijszłysja z Ukrajiny syrotamy dity.

Chto wmyraw za partiju, chto – za Bat'kiwszczynu,
Chto prawyj buw, chto ne prawyj, – Boh rozsudyt', synu,
Tjażko na czużyni wiku dożywaty.
Syn zapłakaw hirko: "Ne wmyrajte, tatu!"

Ne duj, ne duj, witre ponad berehamy,
Ne jdy, ne jdy, doszcze, miż tymy werbamy,
Ne stikaj slozamy, synje-synje nebo,
Ne żurysja, zemłe, syn łetyt' do tebe!..