Rozriz moyi chmary na sotni shmatkiv i ne smiy hovoryty pro te, shcho bulo v nebi z namy.
Vse nadto schoze na pravdu.
I ne ohlyadaysya, koly ya idu po lezu tvoho bezkinechno zabutoho sercya.
Ce ne vidchuty slovamy.

Dyvys', dohoryaye ostannya sloza i ne vir i ne vir tym ocham, shcho navproty pobachysh.
Ne zabud' vse zabuty.
Teper snih ne tane i vse bude tak neymovirno yaskravo, yak son, pro yakyi ne zhadayesh.
Chas letity do zhrayi...

Nevze vse skinchyt'sya tak yak zavzdy i ya ne zhadayu nichoho, krim liniy i zvukiv?
Des' chuty kryky i postril.
Rozbyi moye sklo odnym lyshe slovom, a potim – vesna, i, mozlyvo, my budem znayomi.
Tut, na zemli, vse inakshe...

Sotni hodyn bez bolyu,
Sotni hodyn miz namy
Sotni hodyn odyn na odyn, odyn na odyn
Sotni hodyn cey viter
Sotni hodyn u chmarach
Sotni hodyn odyn na odyn, odyn na odynci z soboyu...

Tvoi kryla, znyti iz pir’ya ta vosku ne dadut' meni spokoyu bilshe nikoly, roziydet'sya zemlya i vnyzu bude nebo, i v dolonyach roztanut' cholodniyi zori, ty – yedyna, chto bude postiyno zi mnoyu, ty – yedyna, chto bude postiyno zi mnoyu, ty – yedyna, chto bude postiyno zi mnoyu, ty – yedyna, chto bude postiyno zi mnoyu...