Koly duze zarko i vitru nema,
Zakinchylos' pyvo, v stakani nema.
I zarke povitrya v lehenyach tvoyich,
Chochet'sya pyty, chochet'sya pyt'.
Na vulycyach lito horyt' bez kincya,
Tak chochet'sya pyva, a yoho nema.
Vze ochi upaly v zemlyu suchu,
Nemov u Sachari, horyu i krychu.
Day!

Na vulycyach trydcyat' i vden, i vnochi,
Posochli dereva, rozbyti shlyachy.
Nam dosyt' stakana, ty tilky nalyi,
Nalyi sobi tez – i budesh zyvyi.
A potim, yak postril, stakany dzvenyat',
Zabuti dorohy uze ozyvayut'.
I lyudy kovtayut' cey neba napiy,
I znovu v ochach zyttya ozyvaye.
Day!

My nebo i zemlyu bachym teper,
Povitrya vze stalo lehkym i cholodnym.
A shcho bude zavtra – a te, y shcho uchora,
My znovu povtorym, my znovu poprosym.
Chay bude sonce i chay bude lito,
Zyttya, nemov ray, a my v nim, yak dity.
Ya bachu, shcho ce vid nas ne vteche,
Ya bachu, shcho pyvo z namy zyve.
Pyi!