Pryvit, Knyaze miy,
Shcho robysh, skazy,
V nashim krayu.
Vze desyat' stolit',
Yak ty polyshyv
Zemlyu svoyu.

Choch sonce nad namy te z same horyt',
Y zori syayut',
I misto tvoye nezdolanne stoyit',
Chay desyat' stolit' palayut'...

Dyvys', Knyaze miy,
Ce misto tvoye
Na schylach Dnipra.
Nevze ty yoho
Ta y ne vpiznayesh
V rankovych vitrach.

Na schylach chuzych vze molytvy nema,
I ruky ne ti.
Ne ti, shcho buly na tvoyich berehach,
De zaraz mav buty i ty.

Kray sviy polyshyv,
Ta smutok ne tviy
Nad svitom stoyit'.
Vesna ne spishyt';
Yiy tilky ptachiv
Zalyshyt' zemlya v zapovit.

Nechay vidlitayut', yiyi tut nema,
Yiyi, shcho dyvylas' u slid.
Nichto tayemnyci tvoyeyi ne zna’,
Krim vitru z-za obriyu lit.

Prokynsya, miy Knyaze, vze chas povertatys' nazad.
Ce misto, yak snih, shcho pochatku uze ne piznaye,
Vesna ne povernet'sya – tysha, yak podych, nima...
V chuzych nerozumnych rukach tvoye misto palaye.