Kozen den, kozen chas za viknom te same kino –
Mokryi snih, siryi snih, mashyny i lyudy.
Zakrutylosya, pereplelosya vse v brudnyi klubok,
I ne prochodyt' nikudy.
Koznu nich chekayesh ranok, kozen den chekayesh nich.
Dni zamknulys' v kolo i bezcilno ty lichysh chvylyny.
Zadychnutys' v vakuumi prostoru, v obiymach stin,
Nastupayut' stiny, a za viknamy nebo.

A za viknamy – nebo.
A za viknamy nebo.
A vono ne movchyt', vono plache doshchem,
Vono klyche do sebe.
A za viknamy – nebo...
Skoro vze vesna – nam cvitut' dereva.

Kozen den, kozen chas za viknom te same kino,
Chodyat' lyudy, dyvlyat'sya pid nohy i nichoho ne bachat'.
Znovu desyat' krokiv vid vikna do zakrytych dverey,
I movchyt' teleradioefir – a moze y na krashche.
Moze y na krashche, moze tak treba.
Za stinoyu-nich, za spynoyu-chas,
A za viknamy-nebo.
A za viknamy nebo...
Skoro vze vesna...