A zori padayut' v travu, mov styhli yabluka u serpni.
Svoyeyu mukoyu zyvu, chekannyam radisno-nesterpnym.
A osin dychaye v pleche, yiyi kortez os'-os' prylyne.
Stoyu miz radistyu y plachem – samotnya, kynuta ptashyna.

Pryspiv:
De ty, holube miy? De ty, svit moyich nadiy?
Ya holubka tvoya, buynym vitrom byta ya.
Ozovys', prylety i za vse mene prosty,
I lyuby, i lyuby, lysh odnu mene lyuby!

O, dole-dolenko moya! O, sestro vitru-suchoviya!
Za shcho ty rid spalyla miy, za shcho zburnula v beznadiyu?
Za shcho vkolola v serce tak, shcho ya – bylynochka pidtyata,
Voskresla znov v sumnych ryadkach,
Mov toy Isus, z rozp’yattya znyata.

Pryspiv

Svyatoyu viroyu zyvu, chekayu sercem do svitannya
Tebe v rozchrystanych dumkach, tebe, lyubov moya ostannya.
Yakshcho z ty, lyubyi, ne pryidesh, ne pryholubysh svoyu lyubku,
Tebe znaydu ya y v nebesach, kochannyam zborkana holubka.

Pryspiv